خون مصنوعی

انتقال خون یکی از اقدامات مداخله ایی پزشکی است که فرد را از شرایط تهدید کننده حیات نجات می دهد. انتقال خون در افرادی که در اثر حادثه ایی خون زیادی از دست دادن، در بیماران مبتلا به تالاسمی، در اعمال جراحی، کم خونی های مختلف و ..... کاربرد دارد. این اقدام حیاتی همواره با چالش هایی همراه است. چالش هایی که دانشمندان را به فکر تولید خون مصنوعی وا داشته است.

خون مصنوعی چیست؟

خون مصنوعی محصولی است که به عنوان جایگزینی برای گلبول های قرمز ساخته شده است. در حالی که خون طبیعی عملکردهای مختلفی را انجام می دهد، خون مصنوعی صرفا وظیفه انتقال گاز های تنفسی در سراسر بدن را برعهده دارد.

این محصول نباید وابسته به گروه های خونی مختلف باشد به طوریکه برای همه افراد بدون محدودیت گروه خونی و بدون نیاز به انجام تست هایی نظیر کراس مچ قابل تزریق باشد.

هدف اصلی، پشتیبانی موقت از سیستم گردش خون تا زمانی است که مغز استخوان بدن گلبول های قرمز کافی را بازسازی کند.

جایگزین های خون معمولی متعلق به یکی از دو دسته هستند: حامل های اکسیژن مبتنی بر هموگلوبین(HBOC) یا کربن های پرفلوئورو(PFC).

مشکلات خون مصنوعی:

جایگزین های مختلف خون همگی از محدودیت های خاصی رنج می برند. به عنوان مثال، بیشتر محصولات مبتنی بر هموگلوبین بیش از 20 تا 30 ساعت در بدن دوام ندارند. این در مقایسه با تزریق خون کامل است که 34 روز طول می کشد. همچنین، این جایگزین های خون، توانایی خون در مبارزه با بیماری ها و لخته شدن را تقلید نمی کنند. در نتیجه، فناوری فعلی خون مصنوعی به کاربردهای کوتاه مدت جایگزینی خون محدود خواهد شد.