ارزیابی نرخ تبخیر و راهکارهای موجود برای مدیریت آن در چاه نیمه های سیستان

منطقه سیستان از جمله مناطقی است که رویدادهای حدی نظیر سیل و خشکسالی در آن به وفور به وقوعمی پیوندد و شرایط ویژه هیدرولیکی- هیدرولوژیکی و مکانی آن، خصوصیات منحصر به فردی به این ناحیهمی بخشد. قرار گرفتن در انتهای یک حوضه آبریز بسته، سیستم پیچیده هیدرولیکی رودخانه هیرمند وتالاب های هامون، همچنین وزش بادهای ۱۲۰ روزه، شرایطی را به وجود آورده اند که این ناحیه موقعیت ویژه ایداشته باشد. افزون بر آن، مواردی چون بارندگی ناچیز سالانه، درجه حرارت بالا و خاک با نفوذپذیری کم،محدودیت منابع آب زیرزمینی، منابع آب سطحی مشترک با کشور همسایه نیز وجود دارد. با توجه به منابعآبی سطحی کنترل شده ورودی، محدودیت منابع آب زیرزمینی و بارندگی اندک در این بخش از کشور،مهمترین و ناشناخته ترین مولفه بیلان آب در مخازن چاه نیمه، کمیت تبخیر است. به زبان ساده، این منابعارزشمند سالانه حجم قابل توجهی از آب خود را صرفا به دلیل تبخیر از دست می دهند. این در حالی است کهروشهای کاهش تبخیر در ایران از تجربه های نوین بوده و پارامترهای قابل اتکا (از نظر برآورد اجرایی، راندمانو اثرات کیفی بر آب) در مقیاس مخازن سدها بدون انجام آزمایشات عملی و اجرای پایلوت در منطقه بدستنخواهد آمد. لذا این مقاله به بررسی سناریوهای قابل هدف گذاری در مبحث تبخیر در مخازن چاه نیمه هایسیستان پرداخته و شرایط عملیاتی و اجرایی طرح را از نظر وسعت و بودجه مورد نیاز تشریح می نماید.