مقایسه حذف نیترات از آب آشامیدنی به دو روش اسمز معکوس و تبادل یونی

نیترات به عنوان یکی از شاخصهای شیمیایی آلودگی آب، مطرح است که با استفاده از روشهای فیزیکی- شیمیایی و بیولوژیکی می توان آن را حذف نمود. در این تحقیق عملکرد دو سیستم تبادل یونی و اسمز معکوس در حذف نیترات بررسی شد. دستگاه اسمز معکوس مورد استفاده، از یک غشا نیمه تراوای TFC به ظرفیت ۳۰۰ لیتر در روز، به همراه مخزن تحت فشار و مجهز به فیلترهای ۱ و ۵ میکرونی تشکیل شده بود. نیترات، با غلظتهای ۲۵، ۵۰، ۱۰۰ و ۲۰۰ میلیگرم بر لیتر، در TDS ثابت وارد دستگاه شد.جنس ستون تبادل یونی، از پلکسی گلاس شفاف و حجم بستر ستون حاوی رزین BV/hr ۱۵ بود. در این مرحله، نیترات با غلظتهای ۲۵، ۵۰، ۱۰۰ میلیگرم بر لیتر در TDS متغیر (۱۰۰۰، ۷۰۰، ۴۰۰) میلیگرم بر لیتر به ستون وارد شد.نتایج بررسیهای انجام شده که به مدت هشت ماه به طول انجامید به قرار زیر است:- افزایش غلظت نیترات ورودی سبب پایین آمدن راندمان سیستمهای مورد مطالعه می شود. به طوری که، راندمان حذف، از ۹۳.۵ درصد به ۸۲.۵ درصد در سیستم اسمز معکوس و از ۹۹.۷ درصد به ۹۵ درصد در سیستم تبادل یونی، کاهش می یابد.- افزایش TDS بر کارایی سیستمها اثر منفی دارد، به طوری که راندمان حذف نیترات از ۹۹.۸ درصد به ۸۳ درصد در غلظت مشخص ورودی به ۲۵ میلیگرم بر لیتر در سیستم تبادل یونی کاهش می یابد.- افزایش غلظت سایر آنیونها از جمله سولفات در محلول ورودی سبب کاهش راندمان سیستم تبادل یونی در حذف نیترات می شود.- نوع ماده احیاکننده بر عملکرد سیستم تبادل یونی تاثیرگذار است و بهترین راندمان در TDS=۴۰۰ میلیگرم بر لیتر به میزان ۹۹.۸، مربوط به احیاکننده هیدروکسیدسدیم است.- بالاترین راندمان حذف در هر دو سیستم مربوط به غلظت ۲۵ میلیگرم بر لیتر و TDS=۴۰۰ میلیگرم بر لیتر است، که در سیستم تبادل یونی، به مقدار ۹۹.۸، و در سیستم اسمز معکوس، به مقدار ۹۳.۵ درصد است.